Wederom verzamelde de groep zich op het plein voor de kathedraal, en het ritueel met de stembriefjes herhaalde zich. Lola verzamelde ze, Bert legde ze op tafeltjes en deze keer telde Kayan de briefjes:
Nemo 6
Renate 3
Wessel 1
Willemijn 1
Bert 1
Mariska 1
Jorn 1
1 briefje was wel beschreven maar zonder duidelijke stem. Het klopt niet, stelde Kayan. Volgens mij is dit stembriefje voor Renate, niet Nemo. Ze bleek gelijk te hebben. De uitslag werd dus:
Nemo 5
Renate 4
Wessel 1
Willemijn 1
Bert 1
Mariska 1
Jorn 1
De conclusie bleef dezelfde: Nemo moet een wolf zijn.
Nemo had het al aan zien komen tijdens het tellen en wist dat er geen ontsnappen meer mogelijk was. Lola nam weer de leiding. Deze keer toverde ze een stevig touw uit haar rugzak. Blijkbaar was ze bij het inpakken al voorbereid op deze gebeurtenissen. Ze liepen naar de brug. Lijdzaam liet het touw rond de nek knopen. Het andere eind werd aan de brugleuning geknoopt en na een duwtje hing Nemo te bungelen boven het water. Hugo doorzocht zijn rugzak maar kon niets bijzonders vinden. Nemo was burger.
Lola sneed het touw door en het lijk werd weggevoerd met de stroom van de rivier L'isle. De groep had het allemaal in stilte gadegeslagen en verlangde opeens naar rust en ontspanning. Sander, die de hele dag op afstand van de groep had gelopen kwam naderbij. Zijn uitslag was verdwenen. Hij hield zijn telefoon omhoog met een foto: "Kijk wat ik gevonden heb, ik heb meteen maar geboekt!"
Het luxe huis met zwembad bleek vlakbij, en niet veel later lagen de vermoeide wandelaars in het zwembad. Toen de nacht aanbrak maakten ze zich minder zorgen. De wolven zouden wel geen trek hebben na het eten van Matthijs
)’
