Bénévent - vreemde gebeurtenissen in de kerk
Geplaatst: 16 jun 2020, 21:18
De route voerde langs de Loire en de Creuse, langs rijke natuur en schilderachtige stadjes. Hoewel de wandelaars genoten van de tocht, waren ze er in hun gedachten niet helemaal bij. De gebeurtenissen aan het begin van de etappe, de dood van Mark, hadden hen niet onberoerd gelaten. En Lola was resoluut geweest. Aan het einde van deze etappe, bij aankomst in Bénévent-l’Abbaye zouden ze moeten besluiten wie het meest verdacht werd van de moord op Mark.
Desondanks genoten ze van de omgeving en van de witte wijn met de diepe tonen die zo bekend zijn van deze streek. Soms werd het gesprek even wat luchtiger, dan richtte het zich weer op die ene vraag: “Wie zijn de weerwolven onder ons?”. Waar het aan het begin van de etappe wat stil en oppervlakkig werd, ontaardde de discussie bij het naderen van de etappe plaats een onfris hoogtepunt. Beschuldigingen gingen over en weer, sommigen vonden dat mensen wel schuldig moesten zijn omdat ze teveel zeiden, anderen wezen juist de wat stillere leden van de groep aan als potentiele weerwolf.
Uiteindelijk kwamen ze aan in de etappeplaats. Zoals in veel Franse stadjes was het meest in het oog vallende gebouw de kerk. De kerk in Bénévent stamt uit de 12e eeuw, en is gebouwd ter ere van St. Bartholomeüs, de heilige die als martelaar was gestorven en gevild. Toepasselijk voor wat we nu gaan doen, dachten enkele wandelaars.
Op het plein riep Lola “Het is tijd, we moeten nu besluiten wie een wolf is!”. Kom hier met de stembriefjes!
Net als met de burgemeestersverkiezing werden de briefjes op stapeltjes gelegd. Matthijs telde weer en voor de zekerheid controleerde Bert. De uitslag:
Floris: 5
Nemo: 4
Edy: 2
Bas: 2
Kayan: 1
Nynke: 1
Matthijs: 1
Sander: 1
17 stemmen, het klopt, controleerde Bert.
Floris trok wit weg, hier had hij niet op gerekend! Hij griste nog zijn eigen stembriefje en probeerde dat te wijzigen. Tevergeefs. Lola verklaarde dat hij de groep moet verlaten en ter dood gebracht. Opeens had ze een mes in haar hand. Floris vluchtte de kerk in, gevolgd door Lola en Nemo (die opgelucht was dat hij niet werd verdacht). Floris probeerde zich te verschuilen achter een pilaar maar hij werd gezien. De enige vluchtweg was de toren. Uitgeput kwam hij aan op de top, maar hij hoorde de voetstappen van Nemo al achter zich. Hij moest kiezen tussen twee kwaden en besloot zelf maar het heft in handen te nemen. Hij nam een sprong en na een paar seconden landde hij hard op het plaveisel. De rest van de groep had toegekeken en zag nu dat Floris morsdood was. Voorzichtig liep Bas naar het lijk, en toen zag hij het: Floris’ handen waren behaarder dan anders en zijn vingers vormden klauwen. Floris was een:
“Is er nog iets interessants gebeurd vandaag?”, vroeg Mariska. Ze had de hele tijd achter de groep aangelopen maar kwam nu weer dichterbij. Haar bulten waren weggetrokken. “Loop maar even mee, dan praat ik je wel bij bij een biertje”, zei Djamila.
Na de gebeurtenissen enigszins verwerkt te hebben, ging Lola op zoek naar een slaapplaats. Ze vond geen vrije herberg maar wel een leegstaand huis.
De deur bleek niet op slot te zitten. “Dat kunnen we best kraken voor 1 nacht”, besloot ze. Aldus geschiedde. Na een sobere maaltijd vielen de wandelaars in slaap, vol gedachten over de nabije toekomst.
Desondanks genoten ze van de omgeving en van de witte wijn met de diepe tonen die zo bekend zijn van deze streek. Soms werd het gesprek even wat luchtiger, dan richtte het zich weer op die ene vraag: “Wie zijn de weerwolven onder ons?”. Waar het aan het begin van de etappe wat stil en oppervlakkig werd, ontaardde de discussie bij het naderen van de etappe plaats een onfris hoogtepunt. Beschuldigingen gingen over en weer, sommigen vonden dat mensen wel schuldig moesten zijn omdat ze teveel zeiden, anderen wezen juist de wat stillere leden van de groep aan als potentiele weerwolf.
Uiteindelijk kwamen ze aan in de etappeplaats. Zoals in veel Franse stadjes was het meest in het oog vallende gebouw de kerk. De kerk in Bénévent stamt uit de 12e eeuw, en is gebouwd ter ere van St. Bartholomeüs, de heilige die als martelaar was gestorven en gevild. Toepasselijk voor wat we nu gaan doen, dachten enkele wandelaars.
Op het plein riep Lola “Het is tijd, we moeten nu besluiten wie een wolf is!”. Kom hier met de stembriefjes!
Net als met de burgemeestersverkiezing werden de briefjes op stapeltjes gelegd. Matthijs telde weer en voor de zekerheid controleerde Bert. De uitslag:
Floris: 5
Nemo: 4
Edy: 2
Bas: 2
Kayan: 1
Nynke: 1
Matthijs: 1
Sander: 1
17 stemmen, het klopt, controleerde Bert.
Floris trok wit weg, hier had hij niet op gerekend! Hij griste nog zijn eigen stembriefje en probeerde dat te wijzigen. Tevergeefs. Lola verklaarde dat hij de groep moet verlaten en ter dood gebracht. Opeens had ze een mes in haar hand. Floris vluchtte de kerk in, gevolgd door Lola en Nemo (die opgelucht was dat hij niet werd verdacht). Floris probeerde zich te verschuilen achter een pilaar maar hij werd gezien. De enige vluchtweg was de toren. Uitgeput kwam hij aan op de top, maar hij hoorde de voetstappen van Nemo al achter zich. Hij moest kiezen tussen twee kwaden en besloot zelf maar het heft in handen te nemen. Hij nam een sprong en na een paar seconden landde hij hard op het plaveisel. De rest van de groep had toegekeken en zag nu dat Floris morsdood was. Voorzichtig liep Bas naar het lijk, en toen zag hij het: Floris’ handen waren behaarder dan anders en zijn vingers vormden klauwen. Floris was een:
“Is er nog iets interessants gebeurd vandaag?”, vroeg Mariska. Ze had de hele tijd achter de groep aangelopen maar kwam nu weer dichterbij. Haar bulten waren weggetrokken. “Loop maar even mee, dan praat ik je wel bij bij een biertje”, zei Djamila.
Na de gebeurtenissen enigszins verwerkt te hebben, ging Lola op zoek naar een slaapplaats. Ze vond geen vrije herberg maar wel een leegstaand huis.
De deur bleek niet op slot te zitten. “Dat kunnen we best kraken voor 1 nacht”, besloot ze. Aldus geschiedde. Na een sobere maaltijd vielen de wandelaars in slaap, vol gedachten over de nabije toekomst.